Poezi nga Daniel Liko, nxënës i klasës së shtatë në shkollën “Skënder Libohova”, Lushnjë.
Pema e jetës
Një pemë ngrihej në mes të atij pylli të madh,
Një pemë shekullore, por ende kryelartë.
Rrënjët i zgjaste poshtë në thellësi
dhe degët i ngrinte lartë, në qiellin pa kufi…
Gëzohej e krenohej në mes të pemëve të tjera,
me frutat e saj të ëmbla si ngaherë.
Vinin njerëzit vetëm tek ajo,
se kjo pemë e bukur përhapte zili kudo.
Pemët e tjera qanin në një anë,
lot rrëshire përhapnin anembanë.
nën hijen e kësaj peme kaq të lumtur,
Dielli i këtyre dukej si i humbur.
Por kryelartë , vitet po i rendonin mbi supe.
Rrënjët i kishin ngecur e degët më s’i tundte.
Askush tjetër s’e kuptonte,
por shekullorja nga brenda po rënkonte.
Erdhi dita që njerëzit nuk i afroheshim më,
Po vdiste e ngrirë dhe pa zë…
Pas shumë kohësh ajo u kujtua
dhe thoshte: -Ku është jeta që më përkiste mua.
Degët nuk i ngrinte më dot
donte të kapte qiellin, por mundohej më kot.
Pemët e tjera qeshën nën zë,
-Jetën që e kishe, tani s’e ke më…
Nga Daniel Liko
Klasa 7, shkolla “Skënder Libohova”, Lushnjë
© Portali Shkollor- Të gjitha të drejtat e rezervuara. Ndalohet kopjimi pa lejen tonë.
