Albana Toçka, e cila është mësuese e lëndës Gjuhë dhe Letërsi shqipe në shkollën “Muhamer dhe Esat Minarolli” në Pogradec, poezinë e ka patur pasion që në moshë të vogël. Ajo po përgatit librin e saj të parë dhe prej tij ajo ka shkëputur një poezi për ta ndarë me të gjithë ne.
Ngashërimi i tokës kundrejt njeriut
Kërkoj respektin që të fala!
Dhe kurrë nuk dite të ma kthesh.
Kërkoj shërimin që të dhurova,
Me duart plot ,kur erdhe në jetë!
Kërkoj mirësinë e dashurinë,
Që porsi prind ta pata dhënë!
Sa herë NËNË më pate thirrur,
Por asnjë qenie s’lëndon një nënë.
Lotët e mi burim i jetës,
I ke helmuar ti tashmë.
Por për hir të së vërtetës,
Helmon dhe veten me këtë gjë.
Unë të fal ajrin që të jetosh,
Por ti e ndot me shpikje ”lojërash”.
Prandaj mëso të respektosh,
Që fëmija yt mos vuajë pasojat!
Unë qaj në heshtje pa u ankuar,
Ndonëse përbrenda kam një fuqi,
Që kur të vijë koha për ta treguar
Nuk ke ku strukesh biri im njeri.
Dhe ja tek jemi tani përballë.
Unë e plagosur,ti zemërvrarë!
Po më kërkon pak dhembshuri?
Nuk di,a je i denjë vallë!
Se thellë në shpirt më ke lënduar.
Fëmijët e mi ti shpesh i ke vrarë.
Ndaj, leri të gëzohen sadopak!
Ndërkohë unë mendohem,
A do të fal…
(Kur njeriu u karantinua për shkak të Covid 19,
kafshët dolën jashtë në rrugë si për të protestuar
dhe kërkuar vendin e tyre
si pronë e përbashkët e nënës Natyrë, duke shëtitur pa frikë nëpër rrugë.)
Nga Albana Toçka
© Portali Shkollor- Të gjitha të drejtat e rezervuara. Ndalohet kopjimi pa lejen tonë.
